De term Neue Sachlichkeit werd in 1925 het eerst gebruikt in Duitsland en wordt voor vrijwel alle kunstvormen gebruikt. Voor de architectuur wordt tegenwoordig vaker de term Nieuwe Bouwen gebruikt, dat dan als een synoniem kan worden beschouwd. Na de Eerste Wereldoorlog komt op diverse plaatsen in Europa deze nieuwe architectuurstroming op en Nederland speelt hierin een belangrijke rol.

Deze architectuur is mogelijk door de nieuwe bouwtechnische mogelijkheden van de industriële revolutie: gewapend beton en staal maken skeletconstructies mogelijk; grote platen glas worden gebruikt als gevelmateriaal. Platte daken maken een dakterras mogelijk en ornamenten ontbreken. De architecten streven naar lichte, luchtige, gezonde en praktische gebouwen. Verondersteld wordt dat bouwwerken die functioneel zijn, automatisch ook mooi zullen zijn. In Nederland zijn Jan Wiebenga, Jacobus Johannes Pieter Oud, Jan Duiker, Mart Stam, Jan Brinkman en Leen van der Vlugt belangrijke bouwmeesters van de Nieuwe Zakelijkheid. Zij hebben internationale invloed, maar worden zelf ook geïnspireerd door o.a. de Duitse Walter Gropius en de Frans-Zwitserse Le Corbusier.

In de lezing worden onder andere de van Nellefabriek in Rotterdam en het Sanatorium Zonnestraal in Hilversum behandeld.