Glas in lood is een kunstvorm die nauwelijks aandacht krijgt. Maar wat is er mooier dan zonlicht dat door gekleurde vensters valt? Gegrepen door exact deze goddelijke bekoring van glas-in-loodramen wordt de techniek sinds de middeleeuwen gebruikt om kerken te verfraaien. Deze studiedag kijkt naar de ontwikkeling die glas in lood sindsdien heeft doorgemaakt. We bezoeken de kathedraal van Chartres, bekijken de zogenaamde Goudse Glazen en zien hoe Henri Matisse, Marc Chagall en de firma Tiffany de techniek hebben gebruikt. De dag eindigt met De tuin (2005) van Marc Mulders, het glas-in-loodraam dat in 2005 in de Nieuwe Kerk Amsterdam is geïnstalleerd.

De kunst van het glas maken werd rond 1120 beschreven door de benedictijner monnik Theophilus. De receptuur die hij in zijn boek De Diversus Artibus beschreef, is onveranderd. Wat heb je nodig? Zand, soda, potas, kalk en een vuur van 1650 graden om het mengsel te smelten. Voor een dergelijke hitte heb je beukenhout nodig. Dat verklaart waarom in gebieden met veel beukenbossen, zoals Duitsland, Noord-Frankrijk, Oostenrijk en Bohemen, de glaskunst tot bloei kon komen. Dit gebeurde mede door de opkomst van de gotiek, die met haar liefde voor grote vensters de vraag naar glas opdreef. De ramen werden gedicht door stukjes glas met elkaar te verbinden door loden strips. Van daaruit was het een kleine stap naar het vormen van patronen, abstracte dan wel figuratieve, want met de uitvinding van het brandschilderen konden de kleinste details op het glas worden getekend, zoals de krullende baard van Jezus of de blaadjes van een bloem.